augustus 1987,

Na mijn nachtdienst ging ik op mijn brommer naar huis, vanuit een ziekenhuis in Wageningen waar ik werkte als nachtportier/automatiseringsmedewerker,ik ben geschept door een vrachtwagen in Driel die waarschijnlijk de bocht te groot heeft genomen . Ik keek van twee meter hoogte neer op de plek van het ongeluk en zag mezelf liggen,ik zag iemand  bezig de helm van mijn hoofd halen. ‘Verrek, dat ben ik’, dacht ik toen. Ik voelde geen enkele pijn. Toen kwam de ambulance.Daaruit kwamen de chauffeur en de verpleegkundige die ik s'nachts een kop koffie had gegeven nadat ze iemand voor de kraamafdeling hadden afgeleverd.

Mijn lichaam ging in de ambulance,daar bleef ik boven zweven(1 meter)en ik kon zien wat voor een handelingen ze deden.

In het ziekenhuis probeerde een verpleegkundige mijn contactlenzen eruit te halen. Ze deed dat niet goed, zag ik,ik sprak haar erop aan maar ze hoorde/luisterde niet.Daarna werd ik op een loden plaat gelegd ik bleef boven mijn lichaam zweven op weg naar het scanapparaat .

Toen ging het licht uit...

Ik kwam  in een tunnel ,donker niet benauwd en aan het eind zag ik een soort bolletje van licht niet verblindend. Daar werd ik naar toe gezogen.

Toen ik door het ‘bolletje’ heen ging het  was allesomvattend,liefde,vrede rust, hoorde ik prachtige tingelachtige muziek(lijkt het meest op Jean Michelle Jarre). Ik zag een landschap van schitterende kleuren, welke ik hier nog nooit terug gevonden heb en er was een boom met bloesem (kom ik later nog op terug).Er voelde een enorme rust en vrede en ik voelde geen pijn. Er kwamen drie melkwitte schimmen op me af. Ik herkende mijn overleden vriend, mijn schoonvader en mijn opa precies zoals ik ze het laatst gezien had.Mijn vriend met zijn J.Lennon brilletje,mijn opa met zijn karakteristieke Hitler snorretje en mijn schoonvader met zijn sigaartje. ‘Kom maar hier’, zei mijn vriend,het is hier heel mooi.

Ik kreeg een rondleiding over landschappen van kleur,er waren veel schimmen en wat mij bij gebleven is is de rust en de vrede de harmonie en het "bolletje"ging overal mee als een soort leidsman het straalde liefde ,rust en vrede uit en voelde als allesomvattend,er werd niet gecommuniceerd.

 We stopten bij een kanaaltje en daar kreeg ik een levensflits vanaf mijn  geboorte ,toen de kraamzuster zei tegen mijn moeder hij heeft een schattig klein neusje tot de tijd van het ongeval,ik kreeg inzicht al mijn daden,gedrag en gevoel,maar werd daar niet op veroordeeld het was een soort zelf inzicht "zo van kijk dit ben jij".Ik ging door het "bolletje" heen daar zag ik ik klein meisje(ik wist dat dat het mijn dochter was die geboren is toen ik in coma lag) Toen ik over het kanaaltje heen ging,kreeg ik de boodschap mee dat ik nog een taak te vervullen had en iets af moest maken. Ik kwam in een soort wervelstorm,aan het einde was een ontploffing ,zag ik iets groens(IC Scherm)en voelde pijn in mijn keel ,hoofd en pols,ik heb alle apparaten los getrokken en ben van de IC gelopen.Men heeft patiënt Broekhuijsen gevonden op het plein van de zusters van Diaconesse alwaar een bloesemboom stond uit Japan.